υαλοτηκίτης

η, Ν

(ορυκτ.) φθοριούχο θοριοπυριτικό ορυκτό τού μολύβδου, τού ασβεστίου και τού βαρίου.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. hyalotekite < σουηδ. hyalotekit (< ύαλος + τήκω «λειώνω» + κατάλ. -ίτης)].